Subo pamalandongon nga ang pagtan-aw sa mga kabayhanan karon sama sa usa ka value meal. Usa ka mabaw ng sukdanan nga giuyonan sa katilingban. Nila, niya, nimo.
Pero dili ako.

Wala koy mga legs ug thighs nga magpanghinam ka og paak, aduna koy duha ka bagtak nga gipagahi na sa panahon. Mga tuhod nga dili na daling mangurog. Mga tiil nga nanggamot– usa ka timailhan nga dili ko daling mamiya. Pero andam sad mudagan palayo sa mga way pulos.

Wala koy breast nga imong gipangita kay, sa tinood lang, ang akong atubangan mura ra sad og nagtalikod. Ug kanang white meat? Ayaw nalang jud. Kay sa pila ka adlaw nga pagbabad sa ilawom sa kainit sa adlaw, mapa-bukid man o dagat, dugay ra kong nasunog. Sorry na, dili sad ko ka-afford ug gluta. Apan aduna koy dakong kasingkasing. Andam maghigugma sa isigkatawo. Kanila, kaniya, kanimo. Puno sa kalipay ug kasakit sa mga kaagi pero nagpabiling naay lugar para sa mga bag-ong higayon, sa mga bag-ong hagikhik.

Ug bisan paborito ni nako kaayo, wala sad koy wings nga ikadalit. Adunay koy mga braso nga bisan dili kaayo kusgan pwede ra masaligan. Aduna koy mga kamot nga andam mugunit, musuporta, mutabang taliwala sa kahayahay ug kalisod. Mga kamot nga niagi nag samad ug paso gikan sa mga sayop. Mga kamot nga gikubal na sa kakugi sa pagsuwat, sa pagtrabaho.

Maong ayaw ko isama sa usa ka value meal. Dili ko chicken. Ug dili sad ko chicks. Kay ang bili sa usa ka babaye dili ra taman sa makita sa mga mata.

Ang kada usa ka babaye adunay bili ug walay sukdanang gikinahanglan.

As we march into a new month, we are reminded of a very important celebration. That is, Women’s Month. It is a time for commemorating the history of women’s impact to the world, raising awareness of issues women are facing worldwide, and uplifting women’s dignity. And though this should not only be a month-long celebration but a daily one, we are given a special chance honor the women of the past, present and future every March.

I wrote this Visayan spoken word poem for last year’s International Women’s Day. I did not publish it on this blog because I was planning to have it translated to English. But language really does have magic. No matter how grammatically correct we interpret it with another tongue, the feeling and conviction won’t be the same. In the end, I gave up. I just hope we have a way of understanding each other beyond words…

Here’s to all beautiful women out there. Stand tall! ❤